Zo leuk, kleine kinderen. Twaalf dingen die ik niet mis

Ik keek even niet en nu zijn mijn kinderen 21 en 17. Natuurlijk was ik stapel op ze toen ze klein waren. En zou ik ze nog best eens een kwartiertje terug willen als baby, peuter of kleuter. Even lekker knuffelen. Maar laten we eerlijk  zijn: er zijn genoeg dingen die ik niet mis. Ik noem ze in willekeurige volgorde

1. Legoblokjes

Met je blote voeten in een legoblokje gaan staan, dat wil je niet. Maar toch gebeurt het regelmatig als je niet zo van het opruimen bent. Dat was ik toen niet en ben ik nog steeds niet, in tegenstelling tot man. Die begon soms al op te ruimen als ze nog aan het spelen waren, maar dat was ook geen goed idee.

2. Voorlezen

Het is zo goed voor ze. En het is zo knus. ’s Avonds in bed nog lekker voorlezen. Otje en Puk van de Petteflet heb ik met veel plezier voorgelezen. Die tellen niet. Maar ‘Ik wil niet naar bed’ kwam echt mijn neus uit. Het boekje lag in de aanbieding ergens. Leuke tijger voorop. Had ik het maar laten liggen. Want vervolgens was het maandenlang iedere avond favoriet.  Sinds die tijd heb ik echt iets tegen Tijgers. Wat kunnen die beesten zeuren.

 3. Vroeg opstaan in het weekend

We hadden een deal, man en ik. Hij zou op zaterdag uitslapen en ik op zondag. Die zaterdagochtenden die om een uurtje of zeven begonnen, ik mis ze niet. Soms probeerde ik nog even te dommelen op de bank, maar dat was vrij kansloos. Dus werd het 1 of 2. Of 4.

4. Nickelodeon

Lang voordat er kinderen kwamen, was ik ooit bij Universal Studio’s in Florida. Daar was een Nickelodeon-paviljoen. Ik vroeg me toen nog onschuldig af wat Nickelodeon eigenlijk was. En vond het wel spannend klinken. Jaren later wist ik het. En wilde ik dat ik het niet had geweten.

5. Kinderfeestjes

De ‘grotemensen-verjaardagen’ vond ik altijd wel gezellig. Met familie en vrienden lekker aan de wijn terwijl alle kinderen samen speelden. Niets aan de hand. Nee, dan die kinderfeestjes. Altijd waren er wel een paar die niets wilden en niets lustten. Ik hoef geen taart. Ik lust geen…… (vul maar in) en ik wil naar huis. Prima, lekker gaan, ik bel je moeder!

6. Het kinderspeelparadijs

Voor de kinderen was het feest. Lekker klimmen, rennen en toen ze iets ouder waren lasergamen. Maar wat een @#@herrie was het er altijd. En het was ook niet ongevaarlijk. Zoon heeft er een keer zijn elleboog gebroken. En man kreeg terwijl we in het restaurant zaten te wachten een glow-in-the-dark golfbal tegen zijn hoofd. Als we ooit kleinkinderen krijgen, nemen we ze vast wel weer mee, maar tot die tijd blijf ik kilometers uit  de buurt.

7. De Intertoys

Het zakgeld, de bonnen van de verjaardag en de extraatjes van opa en oma gingen er altijd rechtstreeks heen. De keuzestress was gigantisch. Ik heb er heel wat tijd rondgeslenterd met kinderen die het niet meer wisten. Volgens mij is het geen toeval dat de Intertoys bij ons op het winkelcentrum verdween toen mijn kinderen er niet meer kwamen.

8. Knakworst en appelmoes

Nu al jaren niet meer gegeten of gekocht. Een jaar of tien geleden stonden de blikken en potten standaard op de boodschappenlijst. Natuurlijk aten we mee. We waren al blij als ze iets aten. Ik moet wel bekennen dat ik nog steeds geen boerenkool lust zonder appelmoes.

9. Toiletgedoe

We gaan zo weg, moet je nog plassen? Nee hoor, echt niet. Echt niet? Nee echt niet. Ik herinner me nog een autorit van een uur die met deze discussie begon. Na tien minuten klonk er vanaf de achterbank ‘Hadden we maar een boom in de auto’. Hoezo een boom? ‘Dan kon ik er tegenaan plassen want ik geloof dat ik toch wel moet’.

10. Ruzie op de achterbank

Hij doet dit, zij doet dat. Het begint zachtjes. En binnen een paar minuten zou je ze best op de vluchtstrook willen achterlaten. We hebben ze ooit op weg naar een verre vakantiebestemming allebei een euro beloofd per uur dat er niet gezeurd werd. Dat hielp best goed.

11. De avondvierdaagse

Is vast uitgevonden in de tijd vóór de werkende ouders. Want het was echt niet te doen: kinderen van de BSO halen, eten erin en dan weer om zes uur bij school staan. Kinderen droppen en dan snel langs de route fietsen om ze onderweg aan te moedigen. De eerste avond gingen ze nog blij mee. De tweede avond was al lastiger en de derde een ramp. Op de vierde stonden ze dan wel weer te popelen. Maar dat was vanwege al het snoep. Wij gaven natuurlijk een bosje bloemen.

12. Zeurende moeders op het schoolplein

Er waren een hoop leuke, net als ik. Met een paar heb ik nog steeds contact. Maar er waren er ook voor wie het nooit goed was. De overblijf was een rommeltje, de juf waardeloos en Sinterklaas zag er weer niet uit. Ik heb eens voorzichtig geopperd dat een van die klagende moeder wellicht haar handen zelf eens uit de mouwen zou kunnen steken. Maar dat was veel te simpel gedacht. Daar had e geen tijd voor.

En zo zijn er vast nog wel twaalf te bedenken. Maar ja, toen wist ik nog niet hoe het zou zijn als ze tot diep in de nacht zouden uitgaan of voor drie maanden naar Afrika zouden vertrekken. En dat was maar goed ook. Wordt vervolgd…