Naaimachine zoekt nieuw huis

Op een zaterdagmiddag zie ik bij het Kruidvat een aanbieding waar ik niet omheen kan: een naaimachine. Dat zou echt perfect zijn. Ik ga zelf kleding maken. Dat gaat me een hoop geld schelen. En als er eens iets kapot is, repareer ik het zelf.

Ik zie mijn kinderen al vol trots naar school gaan in leuke kleren die hun moeder gemaakt heeft. Misschien maak ik wel zulke leuke dingen dat ik er zelfs wat extra’s mee kan verdienen. Een webshop kan beginnen…  Meteen gaat het radartje draaien.

Naailes

Ooit, toen ik een jaar of zestien was, heb ik naailes gehad. Het was geen succes. Ik had ruzie met de patroonbladen die je moest uitraderen, de spoeltjes en de naalden. De kleren die ik maakte, zaten eigenlijk nooit zoals ik me had voorgesteld. Er was alleen een rode overall die perfect was. Maar daar had ik zelf weinig aan gedaan. De naailerares die het geklooi zat was, stikte hem voor me in elkaar.

Helemaal gelukkig

Met de naaimachine achterop de fiets ga ik helemaal gelukkig naar huis. Ik zet hem in de logeerkamer tot in tijd heb om me erin te verdiepen.

En echt, ik probeer het. Ik krijg de spanning erop gekregen en het spoeltje erin. Maar daar blijft het bij.  Ik vraag hulp bij een buurvrouw, die het ding binnen vijf minuten aan de praat heeft. Dat geeft hoop. Maar als ze weg is, begint de strijd opnieuw. Zelfs twee lapjes op elkaar stikken is te veel.

Tien jaar later

Het is nu ongeveer tien jaar later. De naaimachine daagt me uit vanuit de logeerkamer. Ik neem me steeds voor ‘m weer te pakken. En maar weer eens een buurvrouw om hulp te vragen. Maar waarom? De kinderen zijn nu 21 en 17. Ik denk dat ze niet meer gaan rondlopen in wat ik gemaakt heb. En die webshop, die gaat er ook niet komen. Tijd voor een andere hobby. Iemand nog een naaimachine nodig?

NB: De naaimachine heeft inmiddels een nieuw thuis gevonden. Of hij nu wel gebruikt wordt? Geen idee. Maar dat is niet meer mijn probleem.